توسعه صنعت الکترونیک، کیفیت زندگی را تا حد زیادی بهبود داده است، اما به علت نرخ بالا و رشد روزافزون این صنعت و از طرفی کاهش عمر مفید قطعات الکترونیکی (به دلیل ظهور فناوری­های نوین)، ضایعات ناشی از، از رده خارج شدن تجهیزات الکترونیکی، روز به روز در حال افزایش است. در همین رابطه مهمترین مسئله تأثیر این زباله­ ها بر سلامت انسان و محیط زیست به دلیل وجود عناصر و مواد سمی مانند سرب، کادمیم و جیوه است. به عنوان مثال رایانه ­های شخصی دارای ۸ عنصر خطرناک می­باشند. در حال حاضر در برخی از کشورهای پیشرفته، زباله­های الکترونیکی بزرگترین منبع فلزات سنگین در زباله­های جامد شهری محسوب می­شوند. لذا بازیافت زباله­های الکترونیکی برای کشورها به یک ضرورت تبدیل شده است. از طرف دیگر بازیافت این زباله­ها باعث صرفه­جویی در مصرف منابع طبیعی از طریق بازیابی عناصر کارآمد مانند مس، آهن، آلومینیوم، طلا، نقره و... می­شود. در جهان سالیانه بین ۲۰ تا ۵۰ میلیون تن زباله الکترونیکی تولید می­شود. مسلم است که ایران نیز به عنوان یک کشور در حال توسعه از این معضل مصون نیست. طبق آماری که در روزنامه­ های داخلی منتشر شده است، در ایران حدود ۴ میلیون رایانه و ۱۸ میلیون تلویزیون و هزاران وسیله الکترونیکی دیگر تا به حال از گردش خارج شده است. اگر بخواهیم به همین گونه، دیگر وسایل الکترونیکی را اضافه کنیم، انبوهی از زباله­های الکترونیکی خواهیم داشت که تاکنون راهکاری برای مدیریت و بازیافت آنها در کشور ارائه نشده است و این مشکل روز به روز بزرگ و بزرگتر می­شود